آسانگیری عشق

دیشب به مندی گفتم تو قرآن گفته انسانهای گناهگار تو اون دنیا خودشون به تقصیر و کوتاهی شون اذعان می‌کنند اما من همین الانم اذعان می‌کنم که کاری نمی‌کنم با این که می‌دانم و می‌توانم. مندی میگه تو سختش می‌کنی خدا بنده‌هاشو دوست داره و می‌بخشدشون، مثل تو نیست. گفتم اگه هی ببخشه و منم هی خودمو ببخشم پس کی آدما رشد می‌کنن؟ من وقتی اشتباهای کسیو بهش می‌گم چون دوسش دارم و می‌خوام بهتر باشه، همونی که قابلیتشو داره. می‌گه با سختگیری کسی بهتر نمیشه، با بخشش خداست که آدما هدایت می‌شن. اونوقت یاد بئاتریس و مولانا افتادم که راهشون راه عشق به خدا بود! راه من گیر دادن به خودم و جراحی افکار و اعمال و نیاتمه، این روش تا حدی خوبه یعنی تا اون اندازه‌ای که همین که متوجه شدی رهاش کنی و به راهت ادامه بدی. مشکل سرزنش کردن و راضی نبودن از خوده. وقتی با خودت جنگ داری با همه هم جنگ خواهی داشت. خودتو که نبخشی دیگرانو هم نمی‌بخشی اونوقت خدا دور می‌شه. اونوقته که کمبود عشقو احساس می‌کنی!