می‌خواستم اینجا که می‌نویسم برای خالی کردن خودم از ناامیدی و غم باشه- یه جای Safe که حتی اگه بخوام فحش هم بدم، بد یکیو هم بگم، بگم بدون هیچ ترسی از اینکه کسی ببینه و منو قضاوت کنه- ولی همین که نوشتم بسی خوشحال شدم که برام کامنت گذاشته‌اند و هنوز هم بعد از نوشتن می‌خوام چک کنم ببینم کسی کامنت گذاشته یا نه، که می‌شه وابستگی نه آزادی. چیزی که برای من از اهمیت برخورداره. ولی نیاز مورد قبول واقع شدن هم هست، تاًیید شدن، دوست داشته شدن. همینکه می‌بینی مورد توجه هستی و یادداشت‌هاتو می‌خونن باعث می‌شه یه جور دیگه‌ای بنویسی. این حالت رو تو وب‌لاگ های پرطرفدار می‌بینم. مثلاً معلومه دلش پر غصه است و می‌خواد فریاد بزنه ولی به خاطر وجهه‌اش باید سانسور کنه. ترجیح می‌دم همه چی بی‌تعارف باشه. اگه میلت کشید کامنت بذار اگه نه نذار، هیچ تعهدی هم ایجاد نمی‌شه.